Πράσινα Φανάρια - Αριστοτέλους

Πάνε σχεδόν 23 χρόνια από την τελευταία διαδρομή από το Αγρόκτημα. Εκεί ου κάναμε την πρακτική μας. Στις μηλιές στις αχλαδιές στα μποστάνια τους 1  Χ 20. Πορτοκαλί λεωφορείο φυσαρμόνικα. Με εισπράκτορα. Προς Επανωμή. Αριθμός... Ξέχασα... Διψήφιος πάντως.
Βρέθηκα λοιπόν να γυρίζω από το αεροδρόμιο Μακεδονία παίρνοντας το τελευταίο λεωφορείο προς το κέντρο. Φυσαρμόνικα και αυτό. Με πολλά χρώματα. Χωρίς εισπράκτορα πλέον αλλά με οθόνη που ενημέρωνε για την επόμενη στάση.
Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν και τι το καλύτερο για να περάσει η ώρα για ένα παιχνίδι με τις στάσεις. Ομολογώ ότι νικήθηκα κατά κράτος....Άρχισα όμως με αέρα. 1η Γεωργική Σχολή. Τη βρήκα.... Μετά το χάος. Άλλες άλλαξαν όνομα, άλλες τις ξέχασα. ΒΙΑΜΥΛ. Κάθε πρωί η μυρωδιά του καλαμποκιού μας θύμιζε έτσι αγουροξυπνημένοι που βρισκόμασταν. Αχα  την επόμενη τη βρήκα. ΚΑΛΑΜΑΡΙ κανείς??? Μου ήρθε η φωνή του εισπράκτορα. Μπας και κάποιος μαθητής που έχασε το σχολικό, Ιδιωτικό σχολείο γαρ, ήταν για να κατέβει. Μετά Φοίνικας. Εργατικές κατοικίες. Ένας ζωντανός χώρος με τις τεράστιες ζωγραφιές στις πολυκατοικίες. Εκεί ανεβοκατέβαιναν τα παιδιά που έμεναν στην Καλαμαριά. Συνεχίζουμε… Και πάλι κενό. Κάπου κοίταξα να δω εάν υπήρχε ο φημισμένος Κρικέλας και η φωτεινή ταμπέλα μου θύμησε ότι υπήρχε και στάση.
Μετά όμως σε γνώριμα λημέρια. Νομαρχία. Αν και άλλαξε όνομα τη βρήκα. Βυζάντιο, Μαρτίου και έχω πάρει τα πάνω μου. Γεωργίου. Το ένα από τα σπίτια μας. Ακριβώς πάνω από ην Όλγας. Καρκαβίτσα 4. Η γωνία Μαρτίου και Όλγας είναι όπως τότε. Έρημο το κτίριο. Ο φημισμένος Λύκος με τους γύρους του δεν υπάρχει. Νομίζω ότι έχω ανέβει για τη βραδινή έξοδο. Προς Καμάρα να βρω τους υπόλοιπους και μετά Ντορέ.
Πάνω που βρήκα την αυτοπεποίθηση η φωτεινή ταμπέλα δείχνει να νικά.