Πράσινα Φανάρια - Αριστοτέλους

Πάνε σχεδόν 23 χρόνια από την τελευταία διαδρομή από το Αγρόκτημα. Εκεί ου κάναμε την πρακτική μας. Στις μηλιές στις αχλαδιές στα μποστάνια τους 1  Χ 20. Πορτοκαλί λεωφορείο φυσαρμόνικα. Με εισπράκτορα. Προς Επανωμή. Αριθμός... Ξέχασα... Διψήφιος πάντως.
Βρέθηκα λοιπόν να γυρίζω από το αεροδρόμιο Μακεδονία παίρνοντας το τελευταίο λεωφορείο προς το κέντρο. Φυσαρμόνικα και αυτό. Με πολλά χρώματα. Χωρίς εισπράκτορα πλέον αλλά με οθόνη που ενημέρωνε για την επόμενη στάση.
Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν και τι το καλύτερο για να περάσει η ώρα για ένα παιχνίδι με τις στάσεις. Ομολογώ ότι νικήθηκα κατά κράτος....Άρχισα όμως με αέρα. 1η Γεωργική Σχολή. Τη βρήκα.... Μετά το χάος. Άλλες άλλαξαν όνομα, άλλες τις ξέχασα. ΒΙΑΜΥΛ. Κάθε πρωί η μυρωδιά του καλαμποκιού μας θύμιζε έτσι αγουροξυπνημένοι που βρισκόμασταν. Αχα  την επόμενη τη βρήκα. ΚΑΛΑΜΑΡΙ κανείς??? Μου ήρθε η φωνή του εισπράκτορα. Μπας και κάποιος μαθητής που έχασε το σχολικό, Ιδιωτικό σχολείο γαρ, ήταν για να κατέβει. Μετά Φοίνικας. Εργατικές κατοικίες. Ένας ζωντανός χώρος με τις τεράστιες ζωγραφιές στις πολυκατοικίες. Εκεί ανεβοκατέβαιναν τα παιδιά που έμεναν στην Καλαμαριά. Συνεχίζουμε… Και πάλι κενό. Κάπου κοίταξα να δω εάν υπήρχε ο φημισμένος Κρικέλας και η φωτεινή ταμπέλα μου θύμησε ότι υπήρχε και στάση.
Μετά όμως σε γνώριμα λημέρια. Νομαρχία. Αν και άλλαξε όνομα τη βρήκα. Βυζάντιο, Μαρτίου και έχω πάρει τα πάνω μου. Γεωργίου. Το ένα από τα σπίτια μας. Ακριβώς πάνω από ην Όλγας. Καρκαβίτσα 4. Η γωνία Μαρτίου και Όλγας είναι όπως τότε. Έρημο το κτίριο. Ο φημισμένος Λύκος με τους γύρους του δεν υπάρχει. Νομίζω ότι έχω ανέβει για τη βραδινή έξοδο. Προς Καμάρα να βρω τους υπόλοιπους και μετά Ντορέ.
Πάνω που βρήκα την αυτοπεποίθηση η φωτεινή ταμπέλα δείχνει να νικά.

Ο δικός μου κόσμος είναι χαρούμενος !!!

Κοίτα να δεις.... Πάνε δύο και βάλε χρόνια που έχω να γράψω εδώ.
Κόντευα να ξεχάσω ότι υπήρχε....
Σε αυτά τα χρόνια έγιναν τόσες αλλαγές... Όλοι κινούμαστε σε άλλους ρυθμούς... Εξωτερικούς, εσωτερικούς, οικονομικούς, συναισθηματικούς.

Ο δικός μου κόσμος όμως είναι χαρούμενος !!! Σε πείσμα των καιρών, που τα βλέπουν όλα γκρίζα. Ο δικός μου κόσμος έχει υπέροχα χρώματα, μπλε, κίτρινα πορτοκαλί, μαγικά, που σου ανοίγουν την ψυχή !!!

Ο δικός μου κόσμος όμως είναι χαρούμενος και μαζί του και εγώ.
Ίσως να ξαφνιάζει λίγο, αλλά ξέρω ότι μου αρέσει και δεν θα τον αφήσω να φύγει ξαφνικά….
Θα μείνει σε πείσμα των καιρών και του χρόνου…

Ο Έλλην και το χιόνι

Το σπάνιο για τη χώρα μας φαινόμενο, προκαλεί μερικούς συμπολίτες μας να φθάσουν στα άκρα…

Η χιονόπτωση

Ο Ελληνάρας έχει στενή συγγένεια με τον τζίτζικα. Παρά τις προειδοποιήσεις για επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα και ενώ όλη η χώρα κρέμεται στους τηλεοπτικούς δέκτες για να δει το σπάνιο φαινόμενο του χιονιού κάποιοι υπακούουν στο ένστικτο και αψηφώντας τον «χιονιά», γεμίζουν ασφυκτικά τα μπουζούκια και τα μεγάλα clubs, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν ήδη πάρει τα βουνά για ακόμη περισσότερο χιόνι, με κίνδυνο να αποκλειστούν και να σηκώσουν στο πόδι τους διασώστες. Η νύχτα περνά με χιονόπτωση και όσοι δεν ξενύχτησαν βλέποντας το χιόνι (ή το πρόγραμμα κάποιου νυχτερινού κέντρου), είχαν ένα ευχάριστο κατάλευκο ξύπνημα. Οι περισσότεροι άνοιξαν ξανά τους δέκτες τους για να διαπιστώσουν αν λειτουργεί καλά η κρατική μηχανή. Ο Ελληνάρας όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο κάλεσμα της φύσης και αφού έντυσε με χοντρά ρούχα τα παιδιά, μπήκαν όλοι μαζί στο αυτοκίνητο για την κοντινότερη εξοχή. Το πρόγραμμα περιλάμβανε λίγο χιονοπόλεμο και στη συνέχεια πολύωρο λουκούλλειο γεύμα σε παρακείμενη χασαποταβέρνα όπου θα μπορούσαν να σχολιάσουν το πόσο χιόνισε και τι ωραία που είναι η φύση.

Στο δρόμο, η τροχαία τους έκοψε τη φόρα λέγοντας ότι πρέπει να τοποθετήσουν αντιολισθητικές αλυσίδες. Ο Έλλην οδηγός παρεξηγήθηκε, σαν να του έχουν προσβάλλει την υπόληψη. Οι αλυσίδες ισοδυναμούν στο μυαλό του με ανικανότητα οδήγησης και αυτός πιστεύει ότι μπορεί να πατινάρει με το όχημα καλύτερα και από αθλήτρια του πατινάζ επί πάγου. Θεωρεί μάλιστα ότι ελέγχει τις κινήσεις του τόσο καλά που ακόμη και ο Αλέξης Κωστάλας θα έμενε έκπληκτος. Λίγα μέτρα πιο κάτω όμως, το όχημα βουλιάζει στο χιόνι. Τότε ο ίδιος οδηγός βγαίνει αγανακτισμένος από το αυτοκίνητο και αρχίζει να αναρωτιέται «τι κάνει το κράτος». Πιστεύει ότι δικαιωματικά του ανήκει ένα εκχιονιστικό μηχάνημα για να ανοίγει το δρόμο σ’ αυτόν και την οικογένειά του. Μαζί με άλλους φυσιολάτρες -χωρίς αλυσίδες- δημιουργούν απίστευτο μποτιλιάρισμα και εμποδίζουν τη διέλευση των μηχανημάτων. Αργότερα και αφού έχουν ταλαιπωρήσει τους πάντες, με τη βοήθεια γερανών το όχημα «ανασύρεται» και επιστρέφουν (πάντα χωρίς αλυσίδες) στο σπίτι. Στη διαδρομή το αυτοκίνητο ξανακολλάει και ο Ελληνάρας το παρατάει στη μέση του δρόμου προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα. Γυρίζει στο σπίτι με όχημα της πυροσβεστικής.

VS

Η Κατάπτωση

Εκεί, διαπιστώνει ότι το χιόνι έχει καλύψει το περβάζι του. Πανούργος ων, σκέπτεται να ρίξει νερό για να λιώσει τον πάγο. Το σχέδιό του πετυχαίνει. Το περβάζι του είναι πεντακάθαρο αλλά από το νερό και τις χαμηλές θερμοκρασίες, ο δρόμος μετατρέπεται σε γήπεδο του χόκεϊ. Βλέποντας το αποτέλεσμα του σχεδίου του και μερικούς γείτονες να γκρεμοτσακίζονται, ο ΄Ελληνας πραγματικά αγανακτεί. Ωρύεται προς πάσα κατεύθυνση (και κυρίως προς την τηλεοπτική κάμερα) ζητώντας αλάτι. Εδώ και τώρα. Παράλληλα καταγγέλλει την έλλειψη μέτρων από το κράτος, που δεν φρόντισε να καθαρίσει το κατώφλι του και τον εξώθησε στη χρήση του επιβλαβούς νερού. Η επόμενη ημέρα είναι εργάσιμη. Παρά όμως το γεγονός ότι χθες αποπειράθηκε να πάει «στα χιόνια» με το αυτοκίνητο χωρίς αλυσίδες, αρνείται να περπατήσει μέχρι κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς ή έστω να βάλει αλυσίδες και να πάει στο γραφείο του.

Μια ημέρα αργίας είναι θεόσταλτο δώρο, αλλά δεύτερη δεν μπορεί να λείψει χωρίς να προκαλέσει το αφεντικό του. Έτσι την επομένη αποφασίζει ότι μπορεί και πάλι να οδηγήσει στον πάγο με πιρουέτες και την άνεση χορευτή. Καθαρίζει κακήν κακώς το τζάμι, αφήνει τα χιόνια πάνω στο όχημα για να δείξει στους συναδέλφους, πόσο χιόνισε εκεί που μένει και ξεκινά. Στη διαδρομή, το χιόνι πέφτει μοιραία από το όχημα και γεμίζει το δρόμο, δημιουργώντας παγίδες για τους υπόλοιπους αμέριμνους οδηγούς και κυρίως για τα δίτροχα και τους πεζούς.

Όταν οι αχτίδες του ήλιου λιώσουν και τους τελευταίους πάγους, ο Ελληνάρας θα έχει ξεχάσει την ταλαιπωρία. Θα αναπολεί το χιόνι και θα έχει παγιώσει την άποψη ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν κάνει τίποτα για τους ανυπεράσπιστους πολίτες.

Το παραπάνω κείμενο μου άρεσε πάρα πολύ και το βρήκα σε ένα blog.
Το υπογράφει ο Σταμάτης Ζαχαρός. http://zacharos.capitalblogs.gr/listArticles.asp

Έτσι απλά Pub Cavos !!!

Αυτές τις μέρες ο Κάβος έκλεισε για πάντα. Ο Νικόλας πήρε τις βαλίτσες του με τις φωτογραφικές μηχανές και την έκανε. Μαζί του πήρε και κομμάτια από τη νιότη μας.
Τελικά στη ζωή όλα είναι απλά, πολύ απλά.. Όπως έλεγε και ο Νίκος.
Η γενιά του Κάβου σε χαιρετά !!!
Καλό ταξίδι !!!

Για τις Παλιές Αγάπες να Μιλάς !!!

Το καλύτερο συναίσθημα είναι να μπροείς να φέρνεις στο μυαλό σου τις παλιές αγάπες και να ξαναζεις μαζί τους !!!
Είναι αυτές που εκ των πραγμάτων μας συντροφεύουν στη ζωή μας, είναι τα κομμάτια από το πάζλ, εκείνα που βρίσκουμε στο τέλος και ξεφυσάμε απο ευχαρίστηση.

Evening Over Rooftops

The air was thick like honey
Looking from the room
The room had open windows
To let the springtime through
Evening stood by watching
At the side of summer's promise
The flowers in her garden
Were the envy of her friends

How far are we from dying
Is it nearly at an end

The smoke hung on the skyline
The city fell in silence
The sunset ripe and mellow
Was the light to write some thoughts by
Her children watched for father
From their window in the wall
Said a prayer for Grandpapa
And maybe many more
Somewhere in the distance
On a road so far awayI heard the sound of life
Though the people left for home

Three birds flew off a building
Standing proud against the sky
Many more flew with them
Spiraled upward like laughter
Faster harder
They rose up in a column
Hundreds upon hundreds
And twice that many wingspeed

Four miles across
Stretched a million miles high
The living pulsing column
In the lady of the sky

Feathers thrashed together
Locked in that huge one
I knew no-one could see it
And now that it was gone
I rubbed my eyes and tried to find
A reason for the flight
Exodus escape or was it just for me to see

Like the mating of the earth and air
Like water is to flowers
The envy of her friends

How far are we from dying
Is it nearly at an end

The Edgar Broughton Band

Απαξιώστε τους Έλληνες TV-Δημοσιογράφους v.2

Αναδημοσιεύω μια διαμαρτυρία έκκληση ενός ανθρώπου ο οποίος φαντάζομαι εκφράζει πάρα πολλούς από εμάς. Το βρήκα τυχαία ψάχνοντας όπως όλοι μας αυτές τις ημέρες στο Internet μήπως και βρούμε μια σωστή πληροφόρηση, μια αντικειμενική εικόνα.

Ο συντάκτης λέγεται Βασίλης Τσούγκαρης και δηλώνει Εθελοντής Πυροσβέστης, Δημοσιογράφος.

Για ακόμα μια φορά η χώρα καίγεται, καταστρέφεται ότι έχει απομείνει, όμως τώρα θρηνούμε εκτός από την φύση, εκτός από τις περιουσίες του κόσμου, , και ανθρώπινες ζωές!

ΕΜΠΡΗΣΜΟΙ.

Όλοι αυτό δήλωσαν, όλοι αυτό επιβεβαίωσαν, όλοι γι αυτό μιλούν. Και η ΚΟΛΑΣΗ ήρθε στην Ελλάδα. Το καταστροφικό έργο της φωτιάς έγινε ευκολότερο από τους ισχυρούς ανέμους, που καθήλωσαν στο έδαφος τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης, και «έσπρωξαν» τις φλόγες προς κάθε κατεύθυνση με μεγάλη ταχύτητα. Πυροσβεστικές δυνάμεις έσπευσαν απ’ όλη την Ελλάδα, στρατός, εθελοντές, αλλά…. Ήταν ανθρωπίνως ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αντιμετωπιστούν τα δυο «στοιχειά», ο αέρας και η φωτιά.

ΕΝΕΝΗΝΤΑ χιλιόμετρα μέτωπο φωτιάς. Πόση πυροσβεστική δύναμη χρειάζεται; Το υπολόγισε κάνεις αυτό από τους «μεγαλοδημοσιογράφους» μπουρδολόγους, που πήραν στα χέρια τον τηλεφωνικό κατάλογο του ΟΤΕ, και άρχισαν να βγάζουν τηλεφωνικά την όποια κυρία ΡΟΥΛΑ, ΤΟΥΛΑ, και όλα τα εις ΟΥΛΑ; Και να λένε ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ πυροσβεστικά οχήματα. Τα πυροσβεστικά, υπήρχαν, αλλά κανείς δεν είπε σε ΠΟΣΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ μέτωπα φωτιάς έπρεπε να επιχειρήσουν! «Και άμα είσαι καλός, θα σου δείξω και πτώματα»… Αυτό το κομμάτι από το γνωστό τραγούδι, χθες το βράδυ είχε την τιμητική του. Η δημοσιογραφική ΑΛΗΤΕΙΑ και ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ σε ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ.

Από Βερύκιους, και ένα σωρό άλλους Ξερόλες που από την ασφάλεια των κλιματιζόμενων γραφείων τους ανέλυαν, και έκαναν «καυτές ερωτήσεις» σε εκείνους που ήταν πλάι στους 700 βαθμούς κελσίου ρισκάροντας την ζωή τους. Και πάλι μέσα σε μια βραδιά, ΟΛΟΙ έγιναν ειδικοί ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ, και σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, ΑΝ γινόταν κάποια πράγματα όπως ΕΚΕΙΝΟΙ με περίσσια «σοβαρότητα» προέτρεπαν έμμεσα, τότε οι φωτιές μέχρι που θα είχαν σβήσει! Σ’ αυτή τη χώρα δεν σεβόμαστε τίποτα, ούτε τους νεκρούς, εκείνους τους ανθρώπους που καήκαν, ούτε εκείνους που κινδυνεύουν να καούν ανά πάσα στιγμή. Αλήθεια, όλοι αυτοί οι μεγαλοδημοσιογράφοι, βρεθήκαν ποτέ πλάι σε μέτωπο φωτιάς, εκεί που ο ειδικός κύριος Βερύκιος, και ο όποιος Βερύκιος, ήθελε να παραταχτούν οι στρατιώτες με τα πτυοσκάπανα;

Ένοιωσαν ποτέ τον ΚΑΥΤΟ ΑΕΡΑ της φωτιάς να τους κόβει την ανάσα κολλώντας επάνω τους τα ρούχα που λίγο ακόμα και θα λαμπάδιαζαν; Το να κάνεις «αναλύσεις» πίσω από ένα γραφείο, είναι το πιο ανώδυνο. Το να κάνεις «λούπα» την εικόνα με την φωτιά δίπλα από το σπίτι που καίγεται, είναι ακόμα πιο εύκολο. Το να κατηγορείς όμως εκείνους που ρίχνονται στις φλόγες για να τις πολεμήσουν, είναι ότι πιο ΒΡΩΜΙΚΟ υπάρχει. Μήπως τελικά θα έπρεπε η πυροσβεστική ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να ολιγωρήσει, για να δουν οι ειδικοί τι σημαίνει ολιγωρία; Αλλά στην Ελλάδα, μια ζωή άλλος φταίει, και άλλος την πληρώνει, και το πιο εύκολο ΘΥΜΑ είναι η πυροσβεστική. Η πυροσβεστική που στο έλεος των όποιων πολιτικών παιχνιδιών είναι ο μόνιμος «σάκος του μποξ».

Και κοντά σε όλα αυτά, έχουμε και το μικρό «πανηγυρακι» που γίνεται. Όλους τους περίεργους, που θα πάνε να δουν τις φλόγες, και θα κλείσουν τους δρόμους εμποδίζοντας την διέλευση ων πυροσβεστικών οχημάτων, και διακινδυνεύοντας και την ζωή τους ακόμα. Είδαμε όλοι τα παρκαρισμένα με ανάμενα αλάρμ αυτοκίνητα. Μόνο το Μαλί της γριάς έλειπε. Για τους πολιτικούς, και για τον Γραμματέα της Πολιτικής Προστασίας, δεν θα κάνω κανένα σχόλιο.

Τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, τα λένε όλα, και καλά θα κάνει ο κόσμος να εξετάσει την πραγματικότητα ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΟΣ από τους όποιους ειδικούς που εξυπηρετούν συμφέροντα. Η ώρα είναι τέσσερις και δέκα το πρωί, η ομάδα εθελοντών της πυροσβεστικής είναι σε ετοιμότητα να αναχωρήσει για τον τόπο της καταστροφής για να ενισχύσει τις εκεί δυνάμεις πυρόσβεσης. Εμείς οι εθελοντές πυροσβέστες, πέρα από συμφέροντα, βιώνουμε την πραγματικότητα εκείνη που ΚΑΝΕΝΑ κανάλι, κανείς πολιτικός δεν τολμά να φέρει προς τον υπόλοιπο κόσμο.

Ναι, έχουμε ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ. Ξέρουμε τους δολοφόνους.

Ας αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη.